Handelden de Inheemsen uit onnozelheid?
Vrijdag 28 Oktober 2011
Paramaribo - Enkele
Inheemse leiders gaan enkele dagen na afloop van de mislukte
grondenrechtenconferentie naar president Desi Bouterse. Ze bieden
hun verontschuldigingen aan en zeggen dat ze bij de neus genomen
zijn. Uit onnozelheid hebben ze hun zegen gegeven aan de resolutie
die door kapitein Ricardo Lewis is voorgelezen. Ze hadden, naar hun
zeggen, niet kunnen weten wat de gevolgen van zo een actie zouden
zijn. Maar laden deze Inheemsen met dit gedrag niet een stigma op
zichzelf? Zijn ze werkelijk zo dom geweest om zonder goed te lezen
hun handtekening onder een stuk te zetten?
Na de officiële opening was president Bouterse aan het woord. Hij
liet enkele standpunten van de regering horen. Zo is ons land een en
ondeelbaar. Verder hebben alle Surinamers dezelfde rechten en worden
de rechten van de Inheemsen en Marrons erkend. Dat was de rode draad
in de lezing van ons staatshoofd.
Erik Jagdew hield een presentatie over de verschillende traktaten,
terwijl Jennifer van Dijk-Silos de juridische kant van de zaak
belichtte. Ze riep de regering op om de uitgifte van concessies stop
te zetten totdat dit vraagstuk was opgelost. Berenstein noemde
enkele punten op waarop tijdens de discussie moest worden gelet. Dat
was alles op de eerste dag.
In de namiddaguren trokken de Marrons zich terug. Ze hielden een
krutu en toen werd daar vastgesteld dat ze een standpunt kenbaar
moeten maken. De Inheemsen deden dat ook apart onder een tent op het
basketbalveld van Colakreek. Op een gegeven moment moeten de
Inheemsen en Marrons elkaar hebben ontmoet en hebben besloten om
samen op te trekken. Er werd een resolutie in elkaar geslagen.
Tijdens de krutu’s waren de granmans niet aanwezig. Ze waren op
visite bij de president. Dat gesprek moest blijkbaar in een
gemoedelijke sfeer zijn verlopen. Maar eenmaal terug tussen hun
mensen zetten de granmans of hun vertegenwoordigers hun handtekening
onder de resolutie.
Hieruit blijkt dat er helemaal geen sprake was van onnozelheid,
zoals enkele Inheemse kapiteins nu laten blijken. Ze hadden de hele
avond en de volgende ochtend de tijd om te weten waarmee ze bezig
waren. Overigens was de OIS niet tevreden met de gang van zaken.
De volgende ochtend, zaterdag 22 oktober, na het voorlezen van de
verklaring en resolutie kan de conferencier zij oren en ogen niet
geloven. Hij wil zich overtuigen en vraagt de mensen om op te staan
en luidkeels duidelijk te maken dat zij achter de verklaring van
Lewis stonden. Iedereen stond op. Iedereen zei duidelijk ‘ja’, ook
de zogenaamde onnozelen.
Wanneer de president zijn teleurstelling laat blijken, voelt een
groep Inheemsen nattigheid. Ze bieden hun verontschuldiging aan en
vertellen nu rond dat ze niet goed doorhadden wat er werd getekend.
Zo onnozel. Nu is het wachten op de groep Marrons die zichzelf
onnozel zal maken.
Gregory Rijssen
Plaats uw reactie